Ben je tevreden, wat vind je ervan, kon het beter? Waarschijnlijk allemaal vragen die ik nog krijg over mijn afstudeerproducten. Hele terechte vragen, want waarom heb ik die dingen anders gemaakt?
Ja, ik ben er tevreden mee. Dat wil niet zeggen dat ik het ook goed vind of super goed, maar evenmin dat het slecht is. Het is ingewikkeld en het heeft ook te maken met mogelijkheden en beperkingen. Bij mijn vorige opleiding wilde ik koste wat kost de beste zijn, dat streven had ik nu niet. Ik wilde nu zoveel mogelijk leren. Daarom zie ik de afstudeerproducten meer als een uiteindelijk resultaat van een leerproces, dan een zo goed mogelijk product. Het is een zo goed mogelijk, na een lange weg van vallen en opstaan.
De documentaire Tauromaquia kan op veel punten beter, maar dan moet ik het allemaal over doen. Het begint al scheef. Ten eerste moest het redelijk snel, ik had geen groot budget, sterker nog ik had helemaal geen budget. Ik ben geen cameraman en ook geen handige editor. Met andere woorden ik heb mijn beperkingen. Maar als leerproces ben ik tevreden. Ik heb mijn verhaal kunnen vertellen. Ik heb keuzes moeten maken, moeilijke en minder moeilijke. Ik ben geconfronteerd met vervelende feiten en tegenvallers. Zo is het interview met Ger Groot in beeld en geluid niet goed, maar het kon niet over. Zonder was de duiding er niet. Dus dan werk je met wat je hebt, het was immers wel bruikbaar, maar verre van mooi. Zo zijn er nog wel meer zaken die ik achteraf anders had moeten doen, of die ik zo niet meer zou doen. Met enige zekerheid kan ik zeggen dat ik waarschijnlijk alles anders zou doen, maar je moet nu eenmaal ergens ooit op een manier mee beginnen.
Hetzelfde geldt voor mijn reflectiedossier. Daarover ben ik wel minder te spreken dan over de film. Ik had liever meer onderzoek gedaan, maar zoveel tijd had ik niet. Ik liep verder tegen nogal veel dichte deuren aan en dat had ik niet verwacht. Misschien naïef, maar het bolwerk Telegraaf was voor mij tamelijk gesloten. Ik had daarom meer in de periferie van het onderwerp moeten duiken, maar daar was ik te laat mee. Uiteindelijk heb ik het, op advies van Monique Hamers, breder gemaakt met andere krantenuitgevers. Dat was noodzaak, want het verhaal over Sjuul Paradijs was te smal. Achteraf zou ik het dus anders maken. Ik zou meer journalisten aan de tand voelen en zoeken naar een betere haak om het geheel aan op te hangen.
Zoals ik al zei, ben ik dus tevreden. Ik weet nu beter hoe ik moet kiezen en waarom. Ik heb gemerkt dat ik een afstand moet creëren tot het onderwerp, zodat ik de essentie er makkelijker uit kan halen. Ik had al een jaar niet meer naar mijn materiaal gekeken en kon zonder moeite zo pakken wat ik wilde voor het verhaal. De beelden die ik echt nodig had en wilde gebruiken waren een jaar in mijn hoofd blijven hangen, de rest was vervaagd. Ik hoop alleen dat ik daar in de toekomst geen jaar voor nodig heb.
De afgelopen 15 maanden heb ik veel geleerd, veel fouten gemaakt en daar lering uit getrokken. Als ik de eisen van de opleiding ernaast leg dan vind ik dat ik zeker in de buurt kom van wat de bedoeling van de opleiding is.
0 reacties :